Last Night in Soho (2021) ฝัน-หลอน-ที่โซโห

เอลอยส์ “เอลลี” เทิร์นเนอร์ (แสดงโดยโธมัส ซิน แม็คเคนซี ) พระเอกตาเบิกกว้างที่เป็นหัวใจของผู้กำกับเอ็ดการ์ ไรท์แนวสยองขวัญ/คอมเมดี้แนวสยองขวัญ/คอมเมดี้ของผู้กำกับเอ็ดการ์ ไรท์มีความฝันอันยิ่งใหญ่ในการเป็นนักออกแบบแฟชั่น แต่ผีหลอกหลอนเธอ แม่ของเอลลี่มีความปรารถนาที่จะทำงานเป็นนักออกแบบเหมือนกัน แม่ของเธอย้ายไปลอนดอนเพียงเพื่อฆ่าตัวตาย ตอนนี้เอลลี่มองเห็นใบหน้าของเธอในทุกกระจก

เช่นเดียวกับแม่ของเธอ เอลลี ผู้เลื่อมใสในสไตล์และดนตรีของทศวรรษ 1960 ตัดสินใจย้ายไปเรียนที่ลอนดอนเพื่อเรียนแฟชั่น แต่คุณยายผู้น่ารักของเธอ ( ริต้า ทูชิงแฮมผู้น่ารัก ) กลัวเธอ เธอสามารถมองเห็นและสัมผัสอารมณ์ที่คนอื่นไม่สามารถเห็นได้ ซึ่งเป็นความสัมพันธ์ทางจิตที่แข็งแกร่งกับสภาพแวดล้อมของเธอ หลังจากได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากเพื่อนร่วมวิทยาลัยของเธอ พวกเขาล้อเลียน Ellie ที่มีความคิดสร้างสรรค์ในการสวมเสื้อผ้าที่เธอทำ และสำหรับบ้านเกิดที่ต่ำต้อยของเธอในคอร์นวอลล์ เธอจึงตัดสินใจย้ายออกด้วยตัวเอง เธอเช่าแฟลตสไตล์วินเทจจากนางสาวคอลลินส์ที่เข้มงวดแต่ดูเอาใจใส่ ( ไดอาน่า ริกก์ในบทภาพยนตร์เรื่องสุดท้ายของเธอ)
เป็นการจัดฉากที่ยอดเยี่ยมสำหรับเอลลี่จนกระทั่งเธอเริ่มฝันที่จะเป็นแซนดี้ ( อันยา เทย์เลอร์-จอย ) หญิงสาวผมบลอนด์ผู้ร่าเริงที่อาศัยอยู่ในปี 1966 ลอนดอน ในไม่ช้าขอบเขตระหว่างความเป็นจริงและจินตนาการก็พร่าเลือน และความฝันของเอลลี่ก็กลายเป็นฝันร้าย เขียนร่วมกับKrysty Wilson-Cairns (“1917”) “Last Night in Soho” ของ Wright ที่ทั้งตลกและโกลาหล ลื่นไหลและมีสไตล์ และแตกสลายในครึ่งหลังที่น่าสับสน

ส่วนแรกของ “Last Night in Soho” ร้องตามความชอบของไรท์สำหรับหยดเข็มที่แหลมคม: เพลงอย่าง”Downtown ของPetula Clark ” “Got My Mind Set on You ” ของJames Rayและเพลง “A ของ Peter and Gordon” โลกที่ไร้รัก” แทป การผจญภัยของเอลลีผ่านลอนดอน หญิงสาวคนนี้เป็นคนประเภทเมล็ดหญ้าแห้ง ตื่นตากับสิ่งที่เธออ่านเกี่ยวกับเมืองใหญ่ และค้นหาลอนดอนที่เธอเคยได้ยินในเพลงโปรดของเธอ วิธีที่ McKenzie เล่นเป็น Ellie นั้นไม่ต่างจากตาเธอที่รับบทเป็น Tom ใน “ Leave No Trace ” เธอเป็นคนแปลกหน้าที่ติดอยู่ในดินแดนแปลก ๆ พยายามแก้ไขการขาดการเชื่อมต่อจากพ่อแม่ เธอใช้ความคิดถึงในยุค 60 เป็นตาข่ายนิรภัย ในที่สุดก็ซื้อเสื้อผ้าจากยุคนั้นและเปลี่ยนผมสีบลอนด์ของเธอ

หลักฐานเบื้องต้นสำหรับ “Last Night in Soho” ก็ได้รับความนิยมเช่นกัน ในขณะที่สาวบ้านนอกตอนนี้อาศัยอยู่ในเมืองใหญ่ เธอต้องหลีกเลี่ยงองค์ประกอบที่เกี่ยวกับกามวิตถาร ตัวอย่างเช่น ระหว่างนั่งแท็กซี่แบบคลาน คนขับเริ่มแสดงความคิดเห็นที่ขาของเธอ และต้องการทราบว่านางแบบอื่นๆ จะอยู่กับเธอหรือไม่ ไรท์ต้องการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่เพียงแค่เตือนความจำถึงคนตาบอดเท่านั้น แต่เป็นการวิจารณ์ผู้ชายที่สกปรกและเป็นพิษ

ตะขอกลางนี้บอกใบ้ในธีมหลังว่าเมื่อเอลลี่หลับไป เธอไม่เพียงแต่เห็นแซนดี้เท่านั้น แต่เอลลี่กลายเป็นแซนดี้ด้วย เอฟเฟกต์และการจัดฉากในกล้องที่ชาญฉลาดช่วยให้แซนดี้ผู้สง่างามเข้าสู่คลับสุดฮิปในยุค 1960 ได้ โดยเดินลงบันไดผ่านกำแพงที่ทำจากกระจก ด้านหนึ่งของกระจกเป็นแซนดี้ อีกด้านหนึ่ง เอลลี่ อย่างไรก็ตาม อักขระทั้งสองมีลักษณะตรงกันข้ามกัน แซนดี้ยืนหยัดด้วยความมั่นใจในแบบนางแบบบนรันเวย์ต่างจากเอลลี่ขี้อาย เธอรู้ว่าเธอต้องการอะไร และเธอคิดว่าเธอรู้วิธีที่จะได้รับมัน
จุดที่ภาพยนตร์ของไรท์เริ่มสะดุดคือตัวร้าย ดูสิ แซนดี้อยู่ภายใต้การจับตามองของแจ็ค ( แมตต์ สมิธ ) ตัวแทนที่สวมชุดลายทางและปอมปาดัวร์ ซึ่งเป็นตัวแทนของสาวๆ ทุกคน แจ็กเป็นแมงดาโดยที่แซนดี้ไม่รู้จัก และเขาใช้ความหิวเพื่อชื่อเสียงกับเธอโดยสัญญาว่าการเสนอตัวเองจะช่วยในอาชีพการงานของเธอได้อย่างไร ขณะที่เอลลี่กลัวเขา แต่คนดูกลับไม่ใส่ใจ มันไม่ถูกต้องที่จะบอกว่าแนวคิดของแจ็คจะไม่ทำให้คนร้ายที่เกลียดชัง แต่ไรท์ไม่ได้สร้างตัวละครนั้นเพียงพอสำหรับเขาที่จะเป็นมากกว่าคนขี้โกง
ไรท์สร้างชื่อเสียงให้กับหนังตลกซอมบี้เรื่อง ” Shaun of the Dead ” ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่เขาจะกลับไปใช้กลยุทธ์นี้อีกครั้ง ท่ามกลางภาพสะท้อนแบบลานตาสีสันสดใสที่เหนือจริง ฝูงปีศาจปรากฏตัวเพื่อโจมตีเอลลี่ ผีเหล่านี้สร้างความตื่นตระหนกเล็กน้อยเนื่องจากไม่สามารถแยกแยะได้ และความถี่ที่ไรท์ใช้พวกมัน ขอบเขตที่ลดน้อยลงระหว่างเอลลี่กับแซนดี้อาจดูน่าสนใจหากทั้งสองมีความเชื่อมโยงกันมากกว่าการมีที่อยู่เดียวกันในทศวรรษที่ต่างกัน

“Last Night in Soho” ยังทนทุกข์จากความผิดพลาดทั่วไปที่เกิดจากการคัดเลือกนักแสดงตาบอดสี เพื่อกระตุ้นให้เกิดความหวาดกลัวในฉากเดียว โดยไม่ได้ตั้งใจคือความน่ากลัวที่สุดในภาพยนตร์เรื่องนี้ ตัวละครแบล็กเพียงคนเดียวของภาพยนตร์เรื่องนี้ ( ไมเคิล อาจาโอ ) สวมชุดสำหรับฮัลโลวีนเพียงเพื่อให้ค่ำคืนของเขาจบลงด้วยข้อกล่าวหาที่ใกล้จะข่มขืนโดยผู้หญิงผิวขาว เป็นการยากที่จะพูดถึงฉากต่อไปโดยไม่มีการสปอยล์เนื้อหาหลัก แต่ทีมผู้สร้างจำเป็นต้องเข้าใจว่าการคัดเลือกนักแสดงคนผิวดำเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับประวัติทางเชื้อชาติของฉากแบบนี้ หลังจากนั้น ตัวละครแบล็กคนนั้นยังคงพยายามช่วยคนผิวขาวที่เกือบจะฆ่าเขา ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่ไกลเกินกว่าจะเป็นผีปอบ
นอกเหนือจากหัวข้อเริ่มต้น เช่น ความคลั่งไคล้ในอดีตและผู้ชายที่เป็นพิษ—ยังไม่เพียงพอที่จะแสดงภาพยนตร์เรื่องนี้ ไรท์ไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับอุตสาหกรรมทางเพศ โซฟาแคสติ้ง หรือสุขภาพจิตที่อยู่นอกเหนือความเข้าใจในระดับพื้นผิว แต่เขาอาศัยอารมณ์ขันแบบคอร์นบอล เลือดและคราบเลือดมากมาย และการแสดงความเคารพต่อภาพยนตร์ที่ดีกว่ามาก ปกติแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว และมันเป็นอดีตไปแล้ว แต่โทนเสียงไม่ค่อยเข้ากับเนื้อหาหนักๆ ของภาพยนตร์เรื่องนี้มากนัก อันที่จริงการจบแบบบิดเบี้ยวจะไม่ทำให้หลายคนประหลาดใจ

ในที่สุด เรื่องราวของ Ellie ก็รู้สึกไม่สมบูรณ์ ถูกฝังโดยแฟชั่นของภาพยนตร์จนสไตล์ไม่สามารถพกพาได้อีกต่อไป “Last Night in Soho” ของ Wright นำเสนอเพลงประกอบภาพยนตร์แนวนักฆ่าและแฟชั่นย้อนยุคสุดเก๋โดยนักออกแบบเครื่องแต่งกายOdile Dicks-Mireauxแต่ยังพังทลายลงในกองแห่งความเบื่อหน่ายที่น่าผิดหวัง

  ดูหนัง